اي دوست دلت هميشه زندان من است

اتشكده ي عشق تو از ان من است

ان روز كه لحظه ي وداع منو توست

ان شوم ترين لحظه ي بايان من است

اي نگاهت نخي از مخمل و از ابريشم

چند وقت است كه هرشب به تو مي انديشم

یه اتاقی باشه گرمه گرم ... روشنه روشن ... تو باشی، منم باشم ... کف اتاق سنگ باشه سنگ سفید... تو منو بغلم کنی که نترسم ...که سردم نشه ...


که نلرزم ... اینجوری که تو تکیه دادی به دیوار ... پاهاتم دراز کردی ... منم اومدم نشستم جلوت و بهت تکیه دادم ... با پاهات محکم منو گرفتی ... دو تا دستتم دورم حلقه کردی ... بهت می‌گم چشماتو می‌بندی؟ میگی آره! بعد چشماتو می‌بندی ... بهت می‌گم برام قصه می‌گی تو گوشم؟ می‌گی آره! بعد شروع می‌کنی آروم آروم تو گوشم قصه گفتن ... یه عالمه قصة طولانی و بلند که هیچ وقت تموم نمی‌شن ... می‌دونی؟ می‌خوام رگ بزنم ... رگ خودمو ... مچ دست چپمو ... یه حرکت سریع ... یه ضربه عمیق ... بلدی که؟ ولی تو که نمی‌دونی می‌خوام رگمو بزنم ... تو چشماتو بستی ... نمی‌دونی من تیغ رو از جیبم در میارم ... نمی‌بینی که سریع می برم ... نمی‌بینی خون فواره می‌زنه ... رو سنگای سفید ... نمی‌بینی که دستم می‌سوزه و لبم رو گاز می‌گیرم که نگم آااخ که چشماتو باز نکنی و منو نبینی ... تو داری قصه می‌گی..... دستمو می‌ذارم رو زانوم ... خون میاد از دستم می‌ریزه رو زانوم و از زانوم می‌ریزه رو سنگا ... قشنگه مسیر حرکتش! قشنگه رنگ قرمزش ... حیف که چشمات بسته است و نمی‌تونی ببینی ... تو بغلم کردی ... می‌بینی که سرد شدم ... محکمتر بغلم می‌کنی که گرم بشم ... می‌بینی نامنظم نفس می‌کشم ... تو دلت میگی آخی دوباره نفسش گرفت! می‌بینی هر چی محکمتر بغلم می‌کنی سردتر میشم ... می‌بینی دیگه نفس نمی‌کشم ... چشماتو باز می‌کنی می‌بینی من مردم ... می‌دونی؟




من می‌ترسیدم خودمو بکشم! از سرد شدن ... از تنهایی مردن ... از خون دیدن ... وقتی بغلم کردی دیگه نترسیدم ... مردن خوب بود، آرومِ آروم ... گریه نکن دیگه! ... من که دیگه نیستم چشماتو بوس کنم بگم دلم می‌گیره‌ها ! بعدش تو همون جوری وسط گریه‌هات بخندی ... گریه نکن دیگه خب؟ دلم می‌شکنه... دلِ روح نازکه ... نشکنش خب...؟

با تو ای همدرد ، ای عشق
با تو درمان یافت این دل
خانه ات جاوید آباد
از تو سامان یافت این دل
ای سراپا عاطفه ، جز یاریت یاری ندارم
ای کلامت شعر بوسه ، بی تو غم خواری ندارم
آسمان خانه ات
یه کهکشان رنگین کمان است
و آن نگاهت
روشنی چون نو عروس آسمان است

زندگانیت ترانه ، گریه هایت عاشقانه
واژه هایت ساده گویی ، گفتگوی کودکانه
دیدگانت بامدادان ، اشکهایت چشمه ساران
چهره ات رنگ سپیده ، گونه هایت لاله زاران
گیسوانت آبشاران ، زلف جنگل زیر باران
پیکرت آمیزه ای از عطر پاکه گلعذاران

با تو ای همدرد ، ای عشق
با تو باران در بهاران
مثله یک قطره تو دریا
گم شدن در جمع یاران
با تو ای همزاد ، همدل
با تو ام بی باده مستم
سر نپیچم هرگز از آن عهد و پیمانی که بستم
ای سرا پا بی نیازی
در کنارت بی نیازم
با تو رودم ، با تو ابرم
هم نشیبم ، هم فرازم

آب و خاک و باد و آتش
خانه در تو ، جمله در تو
مهر و کین و خشم و بخشش
جمع در تو ، سر به سر تو
آفتاب و آسمانی ، بی نهایت بی کرانی
دشمنه سردی و ظلمت ، روشنی بخشه جهانی
آفتاب و آسمانی ، بی نهایت بی کرانی
دشمنه سردی و ظلمت ، روشنی بخشه جهانی

برو ای دل که دیگر نــا ندارم
برای گــــریه هایت جـــا ندارم
در این خط عبور بی سر انجام
تومی خواهی برو من پـا ندارم

التماس چشمهایم را دیدی و بی تفاوت گذشتی
زمانی که میرفتی
دستهایم را مانعی کردم برای نرفتنت
ولی تو......
مغرورانه پا بر روی احساس دستهایم نهادی
وگذشتی .....
تورفتی ومن همیشه از خودم میپرسم
که آیا او التماسم را ندید و گذشت
اگر دید.....
پس خدای من چرا...
چرا به التماس افتادمش
از آن روز به بعد من ودل عهد بستیم که دگر
به هیچ نگاهی التماس نکنیم

وحشت از عشق که نه ترس ما فاصله هاست ؛ وحشت از قصه که نه ترس ما خاتمه هاست

ترس بیهوده نداریم ؛ صحبت از خاطره هاست

صحبت از کشتن ناخواسته عاطفه هاست

کوله باریست پر از هیچ که بر شانه ماست

گله از دست کسی نیست ؛ مقصر دل دیوانه ماست

يادته زير گنبد کبود تو بودي و کلي آدماي حسود؟
تقصير همون حسوداست که حالا
هستي ما شده يکي بود يکي نبود..

بزن باران براي من
براي اشکهاي همچو بارانم
براي قلب رنجورم
براي جسم بيمارم
براي قصه ي راهم
براي عشق وايمانم
آه اي باران ببار
بر سر دختر تنها
مانده ام
گناهم چيست جز خون دل خوردن
به درد آشنا مردن
و من حيران از دوران
کجا شد عهد ما ياران
کجا شد يار غمخواران
کجا شد مونس دلها
کجا شد نم نم باران
زماني يار هم بوديم
چه بسيار راه پيموده ،همراه هم بوديم
چه شبهايي که ما غمخوار هم بوديم
و اينک
نيست آن شبها و آن راها
نه يار هم نه غمخوار ونه همراهيم
منو تو عمق يک رازيم
سزاوارم به اين دوري
سزاوري به اين دوري ورنجوري
منو تو درد يک جانيم
منو تو مست يک جاميم
منو تو عشق هم بوديم
گمانم جان هم بوديم
تو را من ميپرستيدم نه مانند خدا کمتر
بسيار کمتر زان خداي مهربان آن خالق يکتا
ولي من روح خود را در تو ميديدم
تو ايمان منو عشق منو درمان دردم بودي و افسوس
نبودم عشق وايمانت
هوا تاريک و شب غوغاي بي خواب است
زمين سرد است وشمع بي تاب بي تاب است
دلم تنگ است از از اين اشکها
زمان قهر است با نجما
زمان کوتاه و عمر کوتاهتر
شب،کوتاه و غم کوتاه
چشم بر چشمان مهتاب دوخته
عشق من از هر زمان افروخته
نيستي تا سر به روي شانه هايت
زار همچون ابر گريم
نيستي تا دست سردم را پناه باشي
نگاه خسته ام را بلکه جان باشي
تو رفتي وزمان ايستاده پا بر جا
وشعر،خشکيده بر قافيه اي بي جا
زمان تنگ است وغم افزون بر دوري
نمي آيي سزاوارم به اين دوري؟
زمان کوتاه و عمر کوتاه
شب کوتاه و غم کوتاه

 دستمال كاغذی به اشك گفت:

قطره قطره*ات طلاست
یك كم از طلای خود حراج می*كنی؟
عاشقم
با من ازدواج می*كنی؟
اشك گفت:
ازدواج اشك و دستمالِ كاغذی!
تو چقدر ساده*ای
خوش خیال كاغذی!
توی ازدواج ما
تو مچاله می*شوی
چرك می*شوی و تكه*ای زباله می*شوی
پس برو و بی*خیال باش
عاشقی كجاست!
تو فقط
دستمال باش!
دستمال كاغذی، دلش شكست
گوشه*ای كنار جعبه*اش نشست
گریه كرد و گریه كرد و گریه كرد
در تن سفید و نازكش دوید
خونِ درد
آخرش، دستمال كاغذی مچاله شد
مثل تكه*ای زباله شد
او ولی شبیه دیگران نشد
چرك و زشت مثل این و آن نشد
رفت اگرچه توی سطل آشغال
پاك بود و عاشق و زلال
او
با تمام دستمال*های كاغذی
فرق داشت
چون كه در میان قلب خود
دانه*های اشك كاشت

یکی بود یکی نبود...زیر این سقف کبود...غیر از خدا یه خالق بزرگ ...هیچ کس تو این دنیا

نبود..سوت و کور بود همه جا ....اصلا نبودند آدما...با خلقت آدما شروع شدند قصه ها ...قصه ی

آدم عاشق...شایدم غم شقایق...قصه شکست قایق...حتی کندی دقایق...توی یک جنگل دور

بود کبو تری صبور...کبوتر عاشق بود ...یارش اما رفته بود....کبوتر نگفته بود ...قصه ی عشق

چی بود ...دلش رو اما داده بود...کبوتر سالهای سال به انتظار نشته بود...غم و غصش روز به روز

بیشتر میشد ...اشک چشماش همیشه جاری تر از دیروز میشد...یه روزی تنگ غروب...دو کبوتر

از جنوب...وارد جنگل شدند...کبوتر یارش رو دید...سوی او با شوق پرید...نزدیک اون که

رسید...قلبش اما تندی تپید...دید یارش یه یار داره...مونس و غم خوار داره...کبوتر قلبش

شکست...اشکی از گوشه چشماش بر روی برگی نشست...قدرت پرواز نداشت ...رفت و رو

شاخه ای نشست...کبوتر خیلی خسته بود...داغون و دلشکسته بود...دیگه جاش اینجا

نبود...پرید و رفت زود زود...میدون رو خالی گذاشت ...آخه اون رقیب نخواست...کبوتر از شدت

دردپر کشید سوی اون گنبد زرد...کبوتر با خودش یه عهدی بست...دلش رو به جای دخیل دور

اون گنبد بست....رنگ گنبد طلا غربت نگاشو برد ...کبوتر از غصه ی عشق روزی دق کردش و مرد

زیر این سقف کبود چیزی جز یادت نبود           

    یاد تو بود تو خاطرم چه می شه کرد همینکه بود از توی جاده های دور اومدم   

به دیدنت تا که باز بهت بگم ای نازنین دوست دارمت

کاش تو اینجا بودی تا سرم روبر روی شونه هات بذارم و بلند بلند گریه رو سر بدم و تو برام می خوندی (کی اشکاتو پاک میکنه ) افسوس که نیستی نمی دونم چرا حتی دیگه درون رویاهام که می آیی باز به تو نمی رسم کاش می دونستی چه قدر دلم برات تنگ شده ...نمی دونم چرا وقتی دستام رو خالی از دستات میبینم آسمون چشمام ابری می شه و قلبم طوفانی دستام مثل کویری خشک ترک برداشته و منتظر بارون دستای توست ...فکر نکن چون از تو دور هستم می تونم فراموشت کنم من از دوری تو نه زنده هستم و نه زندگی می کنم ...همین دوری و فاصله هاست که منو به تو نزدیکتر کرده و شبها تنها با تو تا سحر به گفتگو می شینم و چشمام از نبودنت خیلی زود غرورش رو با اشک میشکنه...اونقدر دلتنگتم که ذره ذره غرور وجودم دارد می شکند و تار و پود هستیم تو را فریاد میزند ای کاش میتوانستم سوار بر بال خیال لحظاتی چند تو را ببینم و بوی تنت را دوباره با تمام وجود استشمام کنم

...